Szczypta muzycznego romantyzmu na okład dla utęsknionej duszy...

Tekst:
Adrian Skoczylas - W prawdzie Twój ślad (2017)

Uwierzyć w lepsze jutro, aby zbudzić lepszy świat,
gdzieś ponad wszystkim tym, co budzi bezzasadny lęk,
liliowe płatki cichym szeptem odgarniają mgłę,
by w uspanym sercu zbudzić zew wolności,

gdy świat tak pięknie gra, kartami, które znasz,
kartami, które sam, znaczyłeś gdzieś po cichu, sam gdzieś tam,
zasłonę gorzkich słów, opuścisz kiedy znów
zrozumiesz o co gra i kto przy stole siedzi,

Razem z przebudzeniem będziesz wolny,
tylko musisz dobrze siebie znać,
nim znajdziesz swoją drogę Kwiatku polny,
wszystkim kwiatom imię musisz dać,
nim znajdziesz swoją drogę Kwiatku polny,
wszystkim kwiatom imię musisz dać...

ref.
Wiem, że jak powtarzasz sobie,
znajduję to w prawdzie twój ślad,
to, że coś kiełkuje w tobie,
znaczy, że zamieniasz się w kwiat...

Tęskniłem przez te lata za rozmową, coś jak ta,
By do serca z serca wprost tak myśli przelać,
Teraz kiedy mogę być człowiekiem z przed wyśnionych lat,
Czuć się wolnym, polnym kwiatem w swoim sensie.

Bezdenią smutków mych kochałem z całych sił,
kochałem mimo chwil gdzie zwątpił każdy by nie raz,
jak szafir łzawych rzęs, wilgotnym cieniem mgieł,
wzburzone wrzaskiem idź stąd precz...

tylko czy tak naprawdę warto emanować tyle negatywnej energii
przecież karmią się nią tylko inni, więc.. zastanów się

nim znajdziesz swoją drogę Kwiatku polny,
wszystkim kwiatom imię musisz dać,
nim znajdziesz swoją drogę Kwiatku polny,
wszystkim kwiatom imię musisz dać...

ref.
Wiem, że jak powtarzasz sobie,
znajduję to w prawdzie twój ślad,
to, że coś kiełkuje w tobie,
znaczy, że zamieniasz się w kwiat...

Wiem, że jak powtarzasz sobie,
znajduję to w prawdzie twój ślad,
to, że coś kiełkuje w tobie,
znaczy, że zamieniasz się w kwiat...

Adrian Skoczylas