“Erkek kadına dedi ki:
-Seni seviyorum,ama nasıl?
”Avuçlarımda camdan bir parça gibi, kalbimi sıkıp parmaklarımı kanatarak kırasıya,çıldırasıya.
Erkek kadına dedi ki:
-Seni seviyorum,ama nasıl ?
Kilometrelerce derin, kilometrelerce dümdüz,yüzde yüz, yüzde bin beşyüz,yüzde hudutsuz kere yüz.

Kadın erkeğe dedi ki :
-Baktım dudağımla, yüreğimle, kafamla;
Severek, korkarak, eğilerek..dudağına, yüreğine, kafana.
Şimdi ne söylüyorsam karanlıkta bir fısıltı gibi, sen öğrettin bana…
Ve artık biliyorum:
Toprağın yüzü güneşli bir ana gibi,en son, en güzel çocuğunu emzirdiğini…
Fakat neyleyim,saçlarım dolanmış ölmekte olanın parmaklarına, başımı kurtarmam kâbil değil!
Sen yürümelisin,yeni doğan çocuğun gözlerine bakarak…
Sen yürümelisin,beni bırakarak…

Kadın sustu.
SARILDILAR
Bir kitap düştü yere...
Kapandı bir pencere...
AYRILDILAR...
— Nazım Hikmet Ran