Senden sonra hiç acım olmadı.
Ne deliliğim kaldı sevdadan yana,
Ne de aşka inancım, bir damla.

Oysa ben seni severken hiç acı çekmemiştim,
Ne olduysa sen beni sevince oldu.
Bir zaman varlığını arzulayan gönlüm,
Yer geldi yokluğunu aradı durdu..

Yazık..
Sevilme süreni kendin kısalttın.

Artık dönmesen de olur..

Hem sen,
Yokken daha güzeldin.
Hem sen,
Varlığınla tanıdığım sen değildin.
“Yine“ sevilirdin bu kadar,
İnan dönüşüne bağlı değildi sevdamın ağarlığı.
Yokluğuna ve imkansızlığına direnmek,
Her şeyden daha anlamlıydı..

Eğer dönmeseydin,
Ne yapar ne eder, gözlerini tedarik ederdim bir yerlerden.
Elini en karanlıklarda bulup tutardım.
En azından oyuncağıyla oynayan çocuk gibi,
Kırmadan, kırılmadan,
Kendi kendime severdim seni.

Artık dönmesen de olur..

Her şeyin ikincisi yenilgidir.
Her dönüş, ispatıdır biraz daha kaybetmişliğin.
Mağluptur ileriye bakamayan,
Bakamaz ki bir türlü pişmanlığından.
Onu tutar geride bıraktığı her neyse,
Daha da bağlanır ardında kalana.

Terkedilen çabuk büyür.
Hüzün kalana düşse de,
Pişmanlık “hep“ gidenin payına.

Ayrılık zor zanaat..
Kimse yüzde yüz gülemez,
Kimse yüzde yüz gidemez.
Giden dönüyorsa, sevdiğinden değil!
Kaybettiğindendir,
Ve aradığını bulamadığından..

Dönene kapıyı açmayın!
Sevseydi o,
Gitmezdi hiçbir zaman.
İşte bu yüzden,
Dönene kapılarınızı birdaha asla açmayın!
Ve sen;
GELME!
O kapı, “hiç“ açılmayacak sana.

Eski rüzgarların sözü geçmez terkettikleri dağlara.
Geceye yeni şiirler gerek,
Gemiye yeni fırtına,
Her eylüle başka yağmur,
Kalanlara taze baharlar lazım,
Ve gidene biraz yürek..

Kaçanlar pişman şimdi,
Kalanlar sevmeye devam edecek.
Şimdi biz ayrıldık ya,
Birkaç gün sendeleyerek yürürüm.
Ayağım takılsa da düşmem,
Yine doğrulurum, biliyorum.
Yaşadığım tüm aşkların üzerine yemin ediyorum;
Ben artık,
Ben artık,
SENDEN VAZGEÇİYORUM..