20-01-2016 Drie weken geleden beviel Moniek van haar zoontje. Maar de roze wolk waar ze op had moeten zitten, was er niet: al na een paar dagen werd de baby bij haar weggehaald. Moniek heeft een verstandelijke beperking, en kan volgens de instanties niet voor haar kinderen zorgen."Toen hij er was dacht ik: nu kan ik van hem genieten. Ik wilde hem aankijken, knuffelen, alles met hem doen. Maar dat is me niet gegund", zegt Moniek. "Het is zo'n schatje. Een heel rustig, lief klein jongetje. Echt een wonder."

Vijf dagen mochten Moniek en haar man Arjan met hun zoontje doorbrengen, voordat hij werd meegenomen. Arjan is agressief, zeggen de instanties. Maar hij zegt zelf van niet. "Ik zou mijn kinderen nooit iets aandoen. Wat zij zien als agressie, is stemverheffing. Machteloosheid en frustratie omdat de instanties hun afspraken niet nakomen." Moniek en Arjan zeggen dat hun zoontje bij hen had mogen blijven tot hij een half jaar oud was. In die tijd hadden zij mogen bewijzen dat ze voor hem kunnen zorgen. Tenminste, dat hadden ze met hun gezinsvoogd afgesproken. Maar toen ze een nieuwe gezinsvoogd kregen, veranderde dat.

Zelf stelden ze voor om hun zoontje dan bij de moeder van Arjan onder te brengen. Daar woont hun 3,5 jaar oude dochter ook sinds ze uit huis werd geplaatst. Maar er werd anders besloten. Waar hij is, weten ze niet, alleen dat het ergens midden in het land is. "Ik zei: we zijn toch geen criminelen?", zegt Moniek. "Maar daar krijg ik geen antwoord op. Ze zeggen dat hij op een geheime plaats is. Dat we niet te horen krijgen waar." Eén keer hebben ze hun zoontje sindsdien gezien. Een uurtje, denkt Moniek. Met de pleegouders en pleegzorgmedewerker erbij. "En toen moesten we weer afscheid nemen. Dat was heel erg moeilijk."

Arjan en Moniek vinden het onzin dat ze niet voor hun zoontje mogen zorgen. Verschillende instanties houden hen in de gaten en ook de moeder van Arjan speelt, als opvoeder van hun dochter, een belangrijke rol in het gezin. "Ik ga door het vuur voor mijn kinderen. We zouden ons laatste geld liever aan de kinderen geven dan aan onszelf. De kinderen staan heel hoog bij ons en dat zal altijd zo blijven", zegt Moniek.

Waarom het jongetje dan toch bij hen is weggehaald? Ze denken dat de instanties de pik op hen hebben. "Wij mogen geen oude koeien uit de sloot halen, maar zij doen dat wel", zegt Moniek. "Ze kijken alleen naar het verleden. Ze kunnen niet bewijzen dat we niet voor onze kinderen kunnen zorgen." En ook Arjan denkt er zo over. "Bij ons is het veilig. Ik zie vaak op tv dat Jeugdzorg zegt dat er iets moet gebeuren voordat ze in kunnen grijpen. Bij ernstige gevallen doen ze niets, en onze kinderen halen ze weg. Terwijl wij alle hulp willen aanvaarden die nodig is."