در کتابی جمع کند، پلینی بزرگ (در کتاب ۳۷جلدی تاریخ طبیعی) یا ارسطو بود.[۲] پس از آن‌ها، هم در جهان غرب و هم در مشرق‌زمین تلاش‌هایی برای این کار صورت گرفت که از جمله اولینِ آنها می‌توان از کتاب اشتقاقات ایسیدوروسِ سِویلی (ایزیدورِ سِویل) در سدهٔ هفتم میلادی و کتاب مفاتیح العلوم ابوعبدالله خوارزمی نام برد. همچنین از دیگر دانشنامه‌های دوران گذشته، دانشنامهٔ علایی را می‌توان نام برد که دانشنامه‌ای است تألیف ابن سینا به زبان فارسی در پنج علمِ منطق، طبیعیات (علم زیرین)، هیئت، موسیقی و علم آنچه بیرون طبیعت است (علم برین). در این دانشنامه، ابن سینا تلاش کرده‌است تا آنجا که می‌تواند، واژه‌های فارسی به‌کار بَرَد. پانویس[ویرایش] پرش به بالا ↑ «دائرةالمعارف». دائرةالمعارف کتابداری و اطلاع‌رسانی (نسخه آزمایشی). ۲۰۱۵-۰۵-۰۹. بازبینی‌شده در ۲۰۱۵-۰۵-۱۷. پرش به بالا ↑ مصاحب ۱۳۸۱، ص ۹۵۷ منابع[ویرایش] «دائرةالمعارف». دائرةالمعارف فارسی، جلد ۱، صص ۹۵۷‐۹۵۸. (چاپ سوم، ۱۳۸۱). به سرپرستی مصاحب، غلامحسین، تهران: امیرکبیر، کتاب‌های جیبی. ISBN 964-303-045-8. مقدسی، مهناز. دانشنامه‌های ایرانی، تهران: مؤسسهٔ پژوهش‌های فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۸۴، ISBN 964-379-044-4. دورانت، ویل. تاریخ تمدن جلد ۱۱ (عصر ولتر). تهران: شرکت انتشارات علم