Για ορισμένους παρατηρητές, το δίδυμο Τερέζα Μέι – Ντόναλντ Τραμπ θυμίζει τη σχέση Θάτσερ – Ρέιγκαν της δεκαετίας του ’80.
Ταυτίζονται όμως οι επιδιώξεις των δύο ηγετών; Η Βρετανή πρωθυπουργός προτάσσει τα συμφέροντα του Ηνωμένου Βασιλείου.

«Με ικανοποιεί που θα συναντήσω τον πρόεδρο Τραμπ στην αρχή της διακυβέρνησής του. Είναι ένδειξη της ειδικής σχέσης ανάμεσα στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μια ειδική σχέση που σκοπεύουμε να ενισχύσουμε», είπε την Τετάρτη στη Βουλή.

Και πρόσθεσε:
«Θέλουμε να επιτύχουμε μια συμφωνία που να διασφαλίζει ότι τα συμφέροντα του Ηνωμένου Βασιλείου υπάρχουν, ότι προηγούνται. Αυτό θα κάνω».

Μια ενθουσιώδης δήλωση εκ μέρους της χώρας που θέλει να είναι ο πρωταθλητής του ελεύθερου εμπορίου, απέναντι στον προστατευτισμό που διακηρύσσει ο Ντόναλντ Τραμπ.

«Από δω και πέρα, θα είναι η Αμερική πρώτα. Η Αμερική πρώτα», λέει χαρακτηριστικά.

Την ίδια ώρα, ο Τραμπ δηλώνει την ένθερμη υποστήριξή του στο Brexit. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι θα προσφέρει τίποτα στο Λονδίνο εν λευκώ.

Επιπλέον, όσο η Βρετανία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορεί μεν να συζητά με την Ουάσιγκτον, όχι όμως και να μπει σε επίσημες διαπραγματεύσεις για εμπορική συνεργασία.

Κι έπειτα, υπάρχει το ζήτημα του ΝΑΤΟ, για το οποίο ο Τραμπ είχε πει:
«Πολύ καιρό πριν είπα ότι το ΝΑΤΟ είχε προβλήματα. Καταρχάς, ήταν παρωχημένο γιατί σχεδιάστηκε πολλά χρόνια πριν. Και δεύτερον, οι χώρες – μέλη δεν πλήρωναν αυτά που πρέπει».

Το Λονδίνο είναι βασικός πυλώνας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Η Τερέζα Μέι, πάντως, έχει δηλώσει βέβαιη πως ο Τραμπ κατανοεί τη σημασία του ΝΑΤΟ.

Κι έπειτα, υπάρχουν τα ζητήματα – αγκάθια της Ρωσίας και των πυρηνικών του Ιράν.

«Ακόμα κι η Αμερική χρειάζεται στενούς φίλους και η Βρετανία, εν μέρει από τύχη και εν μέρει υπογείως, έχει καταφέρει να μπει και πάλι μπροστά μπροστά στην ουρά», σχολιάζει ο καθηγητής του King’s College Τζον Μπιου.

Με τις πολιτικές τους, οι δύο ηγέτες είναι πιθανό να θέσουν τις χώρες τους σε απομόνωση. Όχι όμως μια απομόνωση που θα τους ενώσει, καθώς το χάσμα ανάμεσα στα συμφέροντα και τις κοσμοθεωρίες τους είναι μεγαλύτερο απ’ ότι της Θάτσερ με του Ρέιγκαν.