Η 7η Ιανουαρίου 2015 αποτελεί μία ημερομηνία, που πέρασε στις μαύρες σελίδες της ιστορίας όχι μόνο για την Γαλλία αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.

Είναι η ημέρα κατά την οποίαν δύο τρομοκράτες σκόρπισαν τον θάνατο στις εγκαταστάσεις του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo, δολοφονώντας την πλειονότητα της διευθυντικής και συντακτικής ομάδας.

Για πολλές ημέρες η Γαλλία βρίσκεται σε καθεστώς τρόμου με κτυπήματα, ομηρίες κι επιθέσεις να εκδηλώνονται πλήττοντας βασικές αξίες, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης, που για πολλούς είναι και τρόπος ζωής.

Στις 11 Ιανουαρίου τέσσερα εκατομμύρια Γάλλοι βρίσκονται στους δρόμους για να διαδηλώσουν υπέρ αυτών των αξιών. Μεταξύ αυτών ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, που έχει στο πλευρό του και πλήθος ξένων ηγετών.

Η επίθεση έχει προκαλέσει τόσο μεγάλο αντίκτυπο ώστε λανθασμένα να θεωρείται η αρχή μίας σειράς κτυπημάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο από τους τζιχαντιστές ή τους θιασώτες τους.

Στην πραγματικότητα η πρώτη επιχείρηση του ΙΚΙΛ σε χώρα της Δύσης λαμβάνει χώρα στο Βέλγιο τον Μάιο του 2014 με την επίθεση στο εβραϊκό μουσείο στις Βρυξέλλες.

Έκτοτε Γαλλία και Βέλγιο εναλλάσσονται στις επιλογές των τζιχαντιστών.

Μόλις 11 μήνες μετά το μακελειό στο Charlie Hebdo ακολουθεί ένα μεγαλύτερο αιματοκύλισμα στο Παρίσι.

13 Νοεμβρίου 2015 περισσότεροι από 130 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους σε πέντε διαδοχικά κτυπήματα στην γαλλική πρωτεύουσα.

Τον Μάρτιο του 2016 είναι η σειρά των Βρυξελλών με τρεις ταυτόχρονες επιθέσεις κι απολογισμό 32 νεκρούς.

Ανήμερα της εθνικής επετείου για τους Γάλλους, στις 14 Ιουλίου 2016 η επίθεση του τζιχαντιστή με το φορτηγό στην Νίκαια, που αφήνει πίσω του 86 νεκρούς.

Αντίστοιχη μέθοδο χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές και στο Βερολίνο στις 19 Δεκεμβρίου στην χριστουγεννιάτικη αγορά.

Πέρα από τους εκατοντάδες νεκρούς μέσα σε δύο χρόνια, που προκάλεσε το ΙΚΙΛ, επέβαλε και την κυριαρχία του φόβου, την αίσθηση ότι πουθενά δεν μπορεί κάποιος να αισθάνεται ασφαλής.

Τα δεδομένα στο διάστημα, που μεσολάβησε άλλαξαν και για το Charlie Hebdo. Βγήκε η γερμανική του έκδοση κι ενώ προηγουμένως αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα η χρηματοδότηση από του γαλλικό κράτος μετά την επίθεση λειτούργησε ως οξυγόνο, μαζί με την αύξηση των συνδρομών.
Όμως άπαντες συνομολογούν ότι παράλληλα άλλαξε και το πνεύμα του περιοδικού.

Δύο από τους πλέον γνωστούς επιζώντες της επίθεσης ο Λουζ κι ο Πατρίκ Πελού, προϊόντος του χρόνου αποχώρησαν για διάφορους λόγους.

«Και μετά στο θέμα της επίθεσης έγραφα ότι όλα συγχωρούνται. Και στην συνέχεια έκλαψα κι έγινε πρωτοσέλιδο. Είχαμε επιτέλους βρει το πρωτοσέλιδό μας. Το είχαμε βρει το ρημαδιασμένο» δήλωνε λίγο μετά την επίθεση ο Λουζ.

Ύστερα από δύο χρόνια οι πληγές είναι ακόμη ανοικτές. Η κριτική για τα πρωτοσέλιδα του περιοδικού έγινε πιο αυστηρή και οι αντιδράσεις οξύτερες σε σχέση με το παρελθόν.