تحلیل و گفتگو

نتایج انتخابات پارلمانی در روسیه بازگو کننده چه چیزی هستند؟ برای واکاوی این پرسش ناتالیا مارشالکویچ، خبرنگار یورونیوز با تاتیانا استانوایا، رییس دپارتمان تحلیلیِ مرکز مطالعات فرانسه-روسیه مستقر در پاریس گفتگویی انجام داده است.

یورونیوز: میزان مشارکت بویژه نسبت به سال ۲۰۱۱ پایین بود. چرا؟

تاتیانا استانویا: «در واقع میزان مشارکت بسیار پایین تر از پیش بینی ها بود. دلایل عینی برای این مسئله وجود دارد. در روسیه، پایین آمدن کیفیت زندگی مردم و کاهش درآمدها یاس و ناامیدی را بهمراه داشته است. در همین حال شاهد کاهش معنادار علاقه مردم به انتخابات و به صورت عام نسبت به سیاست هستیم. از سوی دیگر، قدرت حاکم استراتژی کاستن مشارکت را در پیش گرفت. می توان در اینباره بحث کرد. برخی از تحلیلگران معتقدند که قدرت، برای کاستن مشارکت تلاش کرده است. این بخشی از حقیقت است. زیرا جابجایی زمان انتخابات از ماه دسامبر به سپتامبر در بی انگیزگی عمومی دخالت داشته است. تهییج انتخاباتی در تابستان دشوارتر است. بنابراین کارزارهای انتخاباتی همه احزاب بی جان و کم رمق بود. نکته دیگر اینکه درونمایه کارزارها به منافع واقعی رای دهندگان ربطی نداشت. پرسشهایی مانند توسعه استراتژیک کشور، وضعیت اقتصادی و سیاست خارجی به کنار گذاشته شده بودند. مهمترین نکته قابل توجه در کارزارها وجود گفتمان میهن پرستانه پرخاشگرانه بود.»

یورونیوز: شاید نتایج انتخابات متاثر از این دلایل باشد. زیرا همچنان که دیدیم ۴ حزب با ترکیب بندی متفاوتی به پارلمان راه پیدا کرده اند. شاهد هستیم که کمونیستها حضور کمرنگ تری داشته و حزب ژیرینفسکی موفق تر بوده است.

تاتیانا استانویا: «نتایج انتخابات که نسبتا برای حزب ژیرینفسکی مهم است بی گمان با وضعیتی که چهار سال پیش در روسیه آغاز شد در ارتباط است. نتایج به اتفاقات سال ۲۰۱۴، بحران کریمه و الحاق آن به روسیه ربطی ندارد. وضعیت اکنون معلول بازگشت پوتین به ریاست جمهوری است. قدرت حاکم، احساسات ملی گرایی را تقویت کرد. مقاله ای را که پوتین در سال ۲۰۱۲ درباره نقش ویژه ملت روس نوشت به یاد داریم. مسلما در این وضعیت، حزب ژیرینفسکی با این گفتمان که از چهار سال پیش توسط دولت بکار گرفته شده سر سازگاری بیشتری دارد. در این وضعیت، برای کمونیستها حفظ آراء دشوارتر بود، زیرا بحث درباره مشکلهای اجتماعی مخاطره آمیز بود. اینگونه بحثها حتی از سوی دیگر احزاب پارلمان برای قدرت حاکم ناخوشایند بشمار می روند. برای همین نیز قوانین بازی در انتخابات بسیار سخت بود و اپوزیسیون نیز دست کم برای حفظ جایگاهش باید آنها را می پذیرفت. اکنون می بینیم که رویکردشان موفق نبود، به نتیجه مطلوب دست نیافتند و در پارلمان تازه، نقش پر رنگی نخواهند داشت. حزب حاکم که اکثریت کرسی های پارلمانی را از آن خود کرده است نیازی به همکاری با دیگر احزاب ندارد.»