Sözün bittiği yerde gözler manasını öyle güzel dile getirir ki..
Yüzlerce kelime çıkarsan bu denli anlatamazsın hislerini
Şimdi ben o demdeyim
Gözlerime bakan en hissiyatsız insan bile aşkı okuyabilir.
Sayfalarca seni anlatabilirim,
Senle ilgili konuşabilirim,
Bu mu ispat eder sana olan yangınımı,
Yoksa içten söylenen iki sözcük mü?
Hain zaman başka şartlarda taşısaydı bizi birbirimize
Şimdi kollarının arasında senli hayallere değil sana akıyor olurdum.
Bir yalnızlık senfonisi dökebilirim notalara
Hiç bilmediğim halde elime alıp bağlamanın teline vurup sana aşkı dinletebilirim.
Sesim dünyanın her yanında duyulacak kadar çığlık atabilirim "seviyorum" diye
Bu mu ispat eder sana olan yangınımı yoksa içten söylenen iki sözcük mü?
Yeraltında filizlenmeyi bekleyen bir tohumdum
İki damla suya muhtaçtım sen gelmeden önce
Öyle bir boy verdim ki şimdi yılların yaşlandıramadığı köklü ağaçlar
Yanımda meyve vermeye utanır oldular.
Söyle şimdi sevgili bu mu ispat eder sana olan yangınımı
Yoksa içten söylenen iki sözcük mü?
AĞLADIM
ağladım..
Yokluğun da sararan bedenime
Solan yüzüme
Sensiz geçen günlerime
Paramparça olan yüreğime
AĞLADIM..