Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας

Πάνω κάτω η ζωή με έχει πια κουράσει
τα δακρυσμένα μάτια μου ποιος θα ξεκουράσει
αχ μανούλα μου
αχ μανούλα μου

Δυο ποτήρια στο τραπέζι κι όμως μόνος πίνω
το ένα το τσιγάρο θεέ μου πάνω στο άλλο σβήνω
και εχω γράψει με τις στάχτες άδικη πως είναι
αφού πίσω παίρνει όσα απλόχερα μας δίνει

Πάνω κάτω η ζωή με έχει πια κουράσει
τα δακρυσμένα μάτια μου ποιος θα ξεκουράσει
αχ μανούλα μου
αχ μανούλα μου

Ψάθινη παλιά καρεκλά είναι η καρδιά μου
κάθε κόμπος και ένα δάκρυ για τα βάσανα μου
κι όσους λύνει τόσους δένω αχ πανάθεμά με
μα όταν πέσει το βραδάκι μόνος μου κοιμάμαι

Πάνω κάτω η ζωή με έχει πια κουράσει
τα δακρυσμένα μάτια μου ποιος θα ξεκουράσει
αχ μανούλα μου
αχ μανούλα μου

Πάνω κάτω η ζωή με έχει πια κουράσει
τα δακρυσμένα μάτια μου ποιος θα ξεκουράσει