سه روز پس از وقوع زمین لرزۀ مرگبار در کاتماندو، پایتخت نپال و حومه آن که نزدیک به چهار هزار کشته و بیش از ۶۵۰۰ زخمی برجای گذاشته، عملیات نجات و امداد همچنان ادامه دارد تا شاید به طرز معجزه آسایی بتوان کسی را زنده از زیر آوار بیرون کشید.

به خاطر کندی عملیات نجات در مناطق کوهستانی، بیم آن می رود که تلفات جانی این زمین لرزه افزایش یابد.

در این اوضاع آشفته هر کسی تلاش می کند تا به طریقی خود را به خانه اش برساند. یک کارگر مهاجر هندی وضع موجود را چنین توصیف می کند: «اینجا جوی مملو از نگرانی حاکم است. مردم روحیه شان را از دست داده اند و با کنجکاوی آمیخته با نگرانی می خواهند بدانند چه بلایی سر خانه هایشان آمده است. همه امیدوارانه در انتظارند تا وقتی به سر خانه و زندگیشان برمی گردند، آنها سالم مانده باشند.»

کمک های انسان دوستانه بین المللی شامل غذا، دارو، چادر، پتو و دیگر مایحتاج اولیه به فرودگاه کاتماندو رسیده اما به دلیل محدودیت ظرفیت فرودگاه و هرج مرج حاکم ارسال کمکها روند کندی را دنبال می کند.

بر اثر این زمین لرزه که در تاریخ هشتاد سال اخیر نپال بی سابقه خوانده می شود، ساختمان های ب