گرمایش روز افزون زمین و پدیدۀ وارونگی هوا، موجب خشکسالی در مناطق زیادی شده است. این معضل چین را که در صدر لیست کشورهای تولید کنندۀ گازهای گلخانه ای قرار دارد، تهدید می کند. در مناطق فقیرتر کرۀ زمین از جمله قارۀ آفریقا نیز خشکسالی در نتیجۀ بالا رفتن دمای زمین در حال گسترش است.

کارشناسان محیط زیست بار دیگر زنگ خطر را به صدا در آورده و در مورد بالا رفتن مصرف سوخت های فسیلی و در نتیجه افزایش گاز دی اکسید کربن هشدار می دهند. به گفتۀ متخصصان در این زمینه، زمان کمی برای باقی ماندن در سطح گرمای کمتر از ۲ درصد برای کشورها وجود دارد. بر اساس گزارش کارشناسان محیط زیست سازمان ملل، میزان گاز کربنیک موجود در اتمسفر زمین که مهمترین عامل گرمایش زمین است، به بالاترین حد خود طی ۸۰۰ هزار سال گذشته رسیده است.

در همین رابطه، نشستی با حضور کارشناسان مجمع بین المللی تغییرات آب و هوایی در شهر کپنهاگ برگزار و گزارشی نیز در این باره منتشر شده است. به گفتۀ کارشناسان این مجمع، شانس اندکی برای رسیدن به این هدف مانده و باید از این فرصت استفاده کرد. راجندرا پاچوری، رییس این مجمع در نشست کپنهاگ ضمن بیان این مطلب، می گوید: “در حال حاضر، دامنۀ فعالیت ما به سرعت کاهش می یابد. ما باید گازهای گلخانه ای را بمنظور نگهداشتن گرمای زمین بمیزان کمتر از دو درجه کاهش دهیم و زمان خیلی کمی برای این کار داریم. بخش قابل توجهی از بودجه ای که داریم مصرف شده است.”

برای حفظ دمای گرمای زمین در سطح کمتر از ۲ درجه، می بایست انتشار گازهای گلخانه ای را تا سال ۲۰۵۰ به نسبت ۴۰ تا ۷۰ درصد در سطح کرۀ زمین کاهش داد. دانشمندان و کارشناسان محیط زیست می گویند برای نجات کرۀ زمین، گازهای گلخانه ای تا سال ۲۱۰۰ باید به صفر برسد. این مساله با توجه به رشد جمعیت و همچنین وجود کشورهایی نظیر چین و آمریکا که تولید کنندۀ بخش مهمی از گازهای گلخانه ای هستند، دشوار به نظر می رسد.

به گفتۀ متخصصان محیط زیست، عدم استفاده از سوخت های فسیلی و جایگزین کردن انرژی های طبیعی نظیر باد از راههایی است که می تواند به کاهش گازهای گلخانه ای منجر شود.

این امر با منافع صاحبان صنایع نفتی منافات دارد. تاثیرات منفی استخراج نفت و همچنین سوزاندن گاز طبیعی ناشی از استخراج نفت بر محیط زیست و حیاط وحش بر هیچ کس پوشیده نیست. این مساله در افزایش گازهای گلخانه ای و دمای زمین به موازات تخریب جنگل ها و محیط سبز نقش دارد.

گسترش شبکه های انتقال نفت و گاز، محیط زیست را نابود می کند و امکان کشاورزی بروی زمین های این مناطق را از بین می برد. از آن نمونه می توان به خط لوله ای که قرار است از کانادا تا خلیج مکزیک کشیده شود اشاره کرد که اعتراض طرفداران محیط زیست و کشاورزان این مناطق را برانگیخته است.

ال رید، سخنگوی شرکت نفتی سینووس این مساله را رد می کند و می گوید: “سوخت های فسیلی یک مدل عالی از زندگی را در آمریکای شمالی بوجود آورده اند و در غرب اروپا هم بهمین ترتیب است. فکر می کنم که استفاده از این سوخت ها ادامه یابد.”

مزارع زیادی در مسیر عبور این خط لولۀ نفتی قرار دارند که ممکن است از بین بروند. برخی از کشاورزان از فروش زمین زراعی خود به این شرکت نفتی خودداری می کنند و همین امر، تنش ایجاد کرده و باراک اوباما، رییس جمهوری آمریکا را بر سر یک دوراهی قرار داده است. این پروژه باید توسط باراک اوباما به امضا برسد چرا که از مرزهای آمریکا عبور می کند و در آنصورت، وی را در برابر طرفداران محیط زیست قرار خواهد داد.

ریک هاموند، یکی از کشاورزانی که با احداث این خط لوله مخالف است، می گوید: “نسل ما که در دورۀ رییس جمهور کندی بزرگ شده به دنبال ساختن یک دنیای بهتر و گذاشتن این دنیای بهتر برای آنهایی بود که بعد از ما می آیند. با توجه به شرایط کنونی و گرمایش زمین، فقط می خواهم کاری بکنم که زمین حداقل قابل زندگی باشد.”