YİNE NEŞ’E-İ MUHABBET DİL Ü CÂNIMI ETTİ ŞEYDÂ
Yine neş'e-i muhabbet dil ü cânımı etti şeydâ
Yine bezm-i ayş ü vuslat edip ehl-i aşkı ihyâ
Amân ey gül-i nihâlim beni eyle valsa şâyân
Sana cân ü dil fedâdır gönül andelib-i gûyâ

(Âh.!) O güzel başın için, o hilâl kaşın için
Gel gel âşık-ı nâlân, gel gel dil sana hayrân
Tenni tenni tennenni tennen
Gel gel kaşı kemânım, gel gel dilde nihânım
Makam: Hicaz
Usûl: Yürük Semâî
Güfte/Beste: Hammâmizâde İsmâil DEDE Efendi

DİL Ü CÂN: Gönül ve Can.
AYŞ: Hayatın zevkini tatma.
EHL-İ AŞK: Âşıklar.
NİHÂL: Fidan.
ŞÂYÂN: Yakışır, Lâyık.
ŞEYDÂ: Âşktan dolayı aklını kaybetmiş, çılgın, deli.
VUSLAT: Kavuşma, buluşma.
İHYÂ: 1-Diriltme, canlandırma. 2-Kuvvet ve tâzelik verme
ANDELİB-İ GÛYÂ: Şakıyan bülbül.

(Gülnihal-2006)