Kiev’in Aralık ayındaki dondurucu soğukları Ukraynalı binlerce göstericinin sokağa çıkmasına engel olamadı. Yüzlerce kişi Bağımsızlık Meydanı‘nı gece gündüz terk etmiyor. Şarkı söyleyenlere, dua edenlere ve slogan atanlara rastlıyorsunuz.

Göstericilere göre Devlet Başkanı Viktor Yanukoviç ülkeyi Rusya’ya “sattı” ve bunun için de derhal “koltuğunu terk etmeli”.

2004’te yönetimi değiştiren Turuncu Devrim’de olduğu gibi yine sonuna kadar direneceklerini söylüyorlar:

“Hükümet istifa etmeli. Biz kazanacağız. İlk günden beri buradayız ve sonuna kadar da kalacağız. Avrupa’nın bir parçası olmak istiyoruz ve Avrupa da bize yardım edecek.

Slogan ve pankartların büyük bölümünde Avrupa Birliği vurgusu dikkat çekerken Avrupa Parlamentosu’nun bazı üyelerine de gösterilerde rastlamak mümkün. Ülke dışında yaşayan bazı Ukraynalıların da protestolara katılmak için Kiev’e geldikleri biliniyor:

“İsveç‘te kalıp da olan biteni, benim için önemli olan birçok şeyi nasıl yakıp yıktıklarını izlemekle yetinemezdim.”

Ukraynalı protestocuların mücadelesine komşu ülkelerden de destek geliyor. Ortak noktaları ise yeniden Rus hakimiyetine girme korkusu:

“Bu tarihi günlerde Belarus’tan, Ukrayna halkına desteğimi göstermek için geldim. Burada yalnızca Ukrayna’nın değil tüm Doğu Avrupa’nın kaderi şekilleniyor.”

Kimi analizlere göre gösterilerin asıl motivasyonu Rus hakimiyetine karşı çıkış ve protestolarda Avrupa Birliği yalnızca bahane olarak kullanılıyor:

“Bizim dağıtılacağımıza ihtimal vermiyorum. Bu kadar büyük bir topluluğu dağıtmak mümkün değil. Halk buraya kendisini ifade etmek için geliyor, müdahale bu hakkın gasp edilmesi olur ki bence bu imkansız.”

Hafta sonu göstericiler sembolik olarak önemli bir eyleme de imza attılar. Sovyetler Birliği’nden bağımsızlık ilanı sürecinde dahi dokunulmayan ve Kiev’in merkezinde kalan tek Lenin heykeli, 2013 gösterilerinde yerle bir edildi. Bu eylem gösterilerdeki mesajın gerçek adresini gösterir nitelikteydi.