Выхожу один я на дорогу;
Сквозь туман кремнистый путь блестит;
Ночь тиха. Пустыня внемлет богу,
И звезда с звездою говорит.

В небесах торжественно и чудно!
Спит земля в сиянье голубом...
Что же мне так больно и так трудно?
Жду ль чего? жалею ли о чем?

Уж не жду от жизни ничего я,
И не жаль мне прошлого ничуть;
Я ищу свободы и покоя!
Я б хотел забыться и заснуть!

Но не тем холодным сном могилы...
Я б желал навеки так заснуть,
Чтоб в груди дремали жизни силы,
Чтоб, дыша, вздымалась тихо грудь;

Чтоб всю ночь, весь день мой слух лелея,
Про любовь мне сладкий голос пел,
Надо мной чтоб, вечно зеленея,
Темный дуб склонялся и шумел.

/ автор Михаил Юрьевич Лермонтов - 1841/ музыка Е. Шашина /

Wychodzę samotny na drogę

Wyjdę sam na spacer tamtą drogą
gdzie wśród mgły srebrzyście cała lśni
Nocy świat półsenny, wdzięczny Bogu
że wśród gwiazd rozmowa cicho brzmi.

W niebie tam magicznie i tak cudnie
śpi już świat i gwiazdy ślicznie lśnią
Kto to wie, tak czasem zgadnąć trudno
czegóż żal, że smutki w sercu tkwią

Cóż, że tu zaświeci znów nadzieja
skruszy żal przeszłości gruby lód
Jeszcze raz zabłyśnij gwiazdo moja
jakby mnie i pamięć pokrył grób

No nie ten odwieczny sen mogiły
jakże mam przez wieki całe śnić
szkoda by zamarły życia siły
szkoda dni, co jeszcze mogą lśnić.

by przez noc, przez dzień mój słuch pieściła
moje zmysły piękna, luba pieśń
smutek mój swym ciepłem otuliła
cicho dąb kołysał wieczny sen.

/ tłumaczenie: tekstowo.pl/